Rauwe rouw

Het lijkt alsof alle boeken die ik op dit moment lees hetzelfde thema hebben. Ik zoek ze er niet speciaal op uit. Juist niet. Wie wil er lezen over rouw als het net drie maanden geleden is dat je zelf een zus hebt moeten cremeren? Zoals gezegd, ik zoek ze er niet bewust op uit. Ik negeer de tekst op de achterflap. Ik negeer de voortekenen op de eerste pagina’s en pas als ik halverwege ben, zie ik de neonlichten: trauma, dood, schuldgevoel, rouw en ontwrichte families. Zo las ik achtereenvolgens:

• Joe en ik – Mireille de Geus (Vader krijgt kanker en maakt met zoon een eigen Railaway.)
• Mijn vader is een vliegtuig – Antoinette Beumer (Moeder sterft, ambitieuze dochter stort in, zoekt contact met vader in psychiatrische inrichting.)
• Het smelt – Lise Smit (Vrouw gaat terug naar haar geboortegrond, waar iets vreselijks is gebeurd. De dood van de broer van een jeugdvriend heeft ermee te maken)

Luchtiger

Dit werd me wat te gortig. Ik begon aan iets luchtigers:

De Ontsnapping van  Heleen van Royen.

Kwam ik even van een koude kermis thuis. De titel slaat helemaal niet op de ontsnapping uit een ongelukkig huwelijk. Nee, het gaat over de verwerking van een trauma: de slopende ziekte en dood van de broer van de hoofdpersoon. Daar gaan we weer. Geef de tissues maar aan.

Het is vast ergens goed voor. Ik geloof maar een heel klein beetje in toeval. We worden gestuurd door ons intuïtie, ons reptielenbrein, inspiratie, de Heilige Geest. Noem het wat je wilt. Ik schuif weer door naar de trekkerstrook en onderga het. Maar van zelf schrijven komt even niet zoveel.