Heleen, ik ben hier!

Heleen, ik ben hier!

“Vrouwen, waar zijn jullie nou?“vraagt Heleen Mees in de Intermediair van 13 april jl. Nou Heleen, ik zit op het moment even thuis, met mijn, pardon onze, drie kinderen. Het spijt me. Nee, eigenlijk spijt ‘t me helemaal niet. Ik zit hier namelijk niet te niksen. Ik erger me vreselijk aan die beschuldigende vinger naar vrouwen. Vrouwen worden op het moment van twee kanten aangevallen: we zijn te weinig ambitieus, daarnaast krijgen we te laat en te weinig kinderen. Maar die hele cultuur van “je doet ‘t toch nooit goed” die me af en toe opbreekt, prikkelt en inspireert ook wel. Waarom zou ik me schuldig voelen?

Ik ben 36 jaar, doctorandus in de Engelse taal- en letterkunde, moeder, en aankomend scenarioschrijver. Ik heb na mijn studie onafgebroken gewerkt. Eerst full-time als secretaresse “onder mijn niveau”, omdat ik ondanks ettelijke (open) sollicitaties geen werk kon vinden als redacteur. Zeven jaar geleden raakte ik tot mijn grote vreugde en verwarring in verwachting. Hebben mijn partner en ik tijdens mijn zwangerschap serieus onderhandeld over de rolverdeling? Nee, eigenlijk niet. Ik vond mijn werk niet belangrijk en leuk genoeg om voor te vechten, dus ben ik teruggegaan van 36 uur werken in de week naar 24 uur. Ons kind ging twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf vlakbij de werkplek van vaders. En reken maar dat dat in mijn omgeving, waar op dat moment nog heftige discussies gevoerd werden over de wenselijkheid van professionele kinderopvang “op ‘t dorp”, revolutionair was! En dan praat ik over zes jaar geleden!

Ik vond ‘t eerste jaar met een baby slopend. En dat lag niet aan ‘t feit dat ik dat hele eerste jaar borstvoeding heb gegeven. Ik heb zo’n zes maanden op mijn werk moedermelk afgekolfd en ik ben er zeker van dat dat me van een instorting heeft behoed. Er is nu veel te doen over meditatie en yoga op het werk. In zekere zin deed ik dat toen al; twee keer per dag een half uurtje afstand nemen van je werkzaamheden in welke vorm dan ook is heilzaam. En dat ik daarbij mijn kind “het beste“ gaf was mooi meegenomen. Het lag ook niet aan het kinderdagverblijf, want dat beviel prima. Ik geef toe: de slapeloze nachten waren niet bevorderlijk voor mijn welzijn, maar wat mij vooral zwaar viel was het moeder zijn op zich: verantwoordelijk zijn voor een ander leven dan dat van jezelf in het besef dat je dat je hele leven blijft. Ik betwijfel of dat anders zou zijn bij wettelijke regelingen als een half jaar betaald ouderschapsverlof of gratis kinderopvang. Volgens mij is het gewoon een fase waar je doorheen moet.

Het krijgen van een tweede en derde kind is in dit opzicht veel gemakkelijker. Je wereld schudt niet meer op zijn grondvesten: been there, done that. Er kwam eindelijk een kinderdagverblijf in de buurt, waar we onze kinderen nu zelfs drie dagen in de week naartoe brachten. Ook dat zorgde niet meer voor opschudding. En dat ik drie dagen bleef werken riep hooguit bij een vorige generatie bewonderende en soms kritische blikken op. Er is in vijf jaar tijd in ons dorp wat dat betreft veel veranderd. Nee, ik voel me niet schuldig over deze babyperiode. Ik vind dat wij het zo goed geregeld hebben.

Maar, je zat toch thuis met de kinderen? Ja, want ik ben bezig met een doorstart. Tijdens mijn studie Engels in Leiden heb ik enorm veel plezier beleefd aan een cursus scenarioschrijven. Door alle ellende van het scriptieschrijven en zoeken naar de eerste baan, alweer 12 jaar geleden was ik dat een beetje vergeten. En eenmaal aan het werk kom je toch in een soort tredmolen terecht. Halverwege vorig jaar heb ik de moed opgevat om te gaan nadenken over wat ik nu echt wilde. Een assessment en een coach hebben daarbij erg geholpen. Juist op dat moment zag ik een advertentie van de Scriptschool. En nu ben ik dus bezig met mijn droom te verwezenlijken. Zo, nu weet je ’t Heleen. Ik ben hier, maar ik ben onderweg naar daar!