Dit is nou typisch een film die ik zelf niet zou hebben uitgezocht, maar die wel heel veel indruk maakt. “The disappearance of Alice Greed” begint heel naar en onheilspellend, maar de verteltechniek is prachtig. Net als bij “Wall-E” is er de eerste minuten geen dialoog. Alleen maar beeld; een schoolvoorbeeld van “show, don’t tell”. Twee mannen bereiden een klus voor: gereedschap, een gestolen busje, een leeg appartement dat geluiddicht wordt gemaakt en allemaal enge haken en sloten. Close-ups van zagen en isolatiemateriaal, mooi gemonteerd. Er is pas sprake van enige interactie als de mannen een bed testen en kopen. Het korte knikje en de bevestigende blik is veelzeggend en blijft hangen. Dan de schok van het meisje dat ontvoerd wordt en de manier waarop ze naakt op een bed wordt geketend. Dat was het moment dat ik dacht: “Moet dit nou? Kan ik niet beter weer een romcom gaan kijken?”
Maar ik keek verder en werd vanaf dat moment geconfronteerd met zoveel wendingen dat ik er draaierig van werd. En toch klopt het. De karakters kloppen, de manier waarop ze elkaar stuk voor stuk een loer draaien klopt. Liegen en bedriegen als overlevingstechniek. En wie moet je dan nog geloven? En het einde is fijn. Maar dat moet je zelf maar bekijken. Hulde aan J. Blakeson, een Brit die tekende voor script en regie.